Βιβλιολόγιο

«Ο πραγματικός ρεαλισμός μπροστά στη ζωή είναι να γνωρίζεις ότι το συγκεκριμένο, η γνήσια πραγματικότητα, είναι ο πόνος. Αντίθετα, η σύγχρονη φιλοσοφία υιοθετεί έναν τόνο πομπώδη, διδακτικό, λες και ο πόνος δεν υπάρχει. Ο Σαρτρ φτάνει μέχρι του σημείου να πει ότι τα βασανιστήρια αποτελούν ενδεχομένως απόλαυση για όποιον σκέφτεται ότι θα πάει στον παράδεισο, μετά το θάνατό του. Όμως, για μένα, αυτό δεν είναι διόλου αλήθεια […] Θα ήθελα να γράψω κάτι που να μπορέσει να αποδώσει την έννοια του πόνου, κάτι αληθινά τρομακτικό και απόλυτο, το ίδιο το θεμέλιο της πραγματικότητας». Αυτά έγραφε το 1969 ο Βίτολντ Γκομπρόβιτς όταν αργοπέθαινε πονώντας φρικτά (Μαθήματα φιλοσοφίας σε έξι ώρες κι ένα τέταρτο, εκδόσεις Πατάκη, μετάφραση Κατερίνα Σχινά). Ήταν τότε που ήθελε να θέσει τέλος στην καθημερινή οδύνη του, αυτοκτονώντας. Τελικά, αντιμετώπισε τον πόνο γράφοντας τα «μαθήματα φιλοσοφίας…». Η φιλοσοφία ήταν το πάθος του. Παραδόξως, όμως, επιτίθετο στην άποψη του Σαρτρ που (όπως ο Ζίζεκ πιο αναλυτ...

Πέτρος Παπακωνσταντίνου Αυτή η μυστηριώδης, αμερικανική Δημοκρατία Το αλλόκοτο κοκτέιλ της «συντηρητικής επανάστασης», από τους Ιδρυτές Πατέρες μέχρι τους νεοσυντηρητικούς και τον Μακέιν Tου Πετρου Παπακωνσταντινου Ηταν 14 Φεβρουαρίου του 2003, σ' εκείνη τη δραματική συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας, όπου οι υπουργοί Εξωτερικών Γαλλίας και Ρωσίας, Ντομινίκ ντε Βιλπέν και Ιγκόρ Ιβανόφ, καταχειροκροτήθηκαν από τη μεγάλη πλειονότητα των παρόντων -κάτι πρωτάκουστο στην ιστορία του ΟΗΕ- για την αντίθεσή τους στον ήδη δρομολογημένο πόλεμο των ΗΠΑ εναντίον του Ιράκ. Στην εμπνευσμένη ομιλία του, ο Βιλπέν είχε μιλήσει εξ ονόματος της «παλιάς Ευρώπης», που κέρδισε τη σοφία της μέσα από πολλούς αιώνες, με πολύ αίμα και πολλά δάκρυα, απαντώντας έτσι στα κακόβουλα σχόλια του επικεφαλής του Πενταγώνου Ντόναλντ Ράμσφελντ και υπονοώντας ότι η υπερδύναμη του Νέου Κόσμου συμπεριφέρεται ως γίγαντας με μυαλό μικρού παιδιού. Αναζητώντας καταφύγιο στο χιούμορ, ο Αμερικανός ομόλογός του Κόλιν Πάουελ ...

Ευστράτιος Καθομιλνός (αν ζούσε στο Παρίσι Ευ Καθομίλ), ετών 35, άγαμος, ορφανός, ψιλικατζής επί της οδού Τύχης 113, καλυμμένος και πλήρης ως θεατής της ζωής των άλλων, ζώντας εξ αντανακλάσεως, ως «καθρέφτης»! Οι «άλλοι» είναι το «περίγραμμα της μορφής τους», η «λάμψη στα μάτια τους» ή η «βουβαμάρα στο βλέμματός τους». Αυτά είναι αρκετά για τον άνθρωπο-κάτοπτρο. Ο ρόλος του «καθρέφτη» είναι μία αναγκαστική επιλογή, αφού δεν ζει παρά ως θεατής σκιών. Όπως κάποιος που τηλε-οράται τη ζωή. Γι’ αυτό όταν πέσει το σκοτάδι, όταν χαθεί το φως και οι σκιές, η μοναξιά γίνεται απέραντη, αναβάσταχτη. Τότε, ο θόρυβος από τα αθόρυβα σαμπό, όταν κοπανιούνται στο πάνω πάτωμα, είναι ευλογημένος, είναι αίσθηση ζωής, αφού «σπάνε τη σιωπή και τη μονοτονία». Τέτοια μοναξιά. Να μην έχεις κανέναν να κατοπτριστείς, έναν να σ’ αγαπήσει. Μόνο καθρέφτης των άλλων, κανείς για σένα. Ό,τι οδηγεί στο «ολόλαμπρο σκότος» της τρέλας, στη σύγχυση των χρόνων, του φαντασιακού και του πραγματικού. Εγκλεισμός. Φυλακισμένος ...