Βιβλιολόγιο

Είναι στιγμές που τα πράγματα μεγεθύνονται και ταυτόχρονα μικραίνουν, κενώνονται από κάθε νόημα και κάθε σημασία. Η ύπαρξη τότε χάνει την ουσία και τη σημασία της, χάνει ό,τι την κινεί και τη νοηματοδοτεί. Είναι φορές που το σαλιγκάρι συρρικνώνεται και κλείνεται στο καβούκι του έξω από τη χαρά και πέρα από τη θλίψη. Πλήρης μαρασμός και αφυδάτωση από συναισθήματα, δηλαδή τρέλα. Ο κίνδυνος είναι εκεί έξω, απροσδιόριστος, πραγματικός, ή μη, πάντως ανάλογος με την ψυχική διάθεση. Η συρρίκνωση, ο μαρασμός, η κατάθλιψη, το κλείσιμο στο καβούκι είναι η έσχατη άμυνα απέναντι στην απώλεια ταυτότητας, στην απώλεια νοήματος, στην απώλεια πραγματικής, δηλαδή αγαπητικής επικοινωνίας, να ’χεις κάποιον να σ’ αγαπά, να μπορείς να βλέπεις σ’ αυτόν τον εαυτό σου. Στην εκούσια ή ακούσια μοναξιά ο εχθρός είναι πάντα εκεί έξω, είναι πάντα εκεί μέσα, είσαι εσύ “όμοιέ μου, αδελφέ μου”, είναι ο άλλος ως κόλαση, είναι ο εντός μας ξένος, ο άλλος μας εαυτός. Αυτός ο εαυτός με τη μορφή του άλλου που απορρίπτεται,

Ο Πωλ Κρούγκμαν είναι από τους πλέον γνωστού αμερικανούς οικονομολόγους. Χρημάτισε, μάλιστα, σύμβουλος του Κλίντον, πράγμα που σημαίνει ότι η γνώμη του είναι βαρύνουσα στις οικονομικές και κυρίως τις πολιτικές ελίτ των ΗΠΑ. Οι απόψεις που διατυπώνει στο τελευταίο βιβλίο του «Η συνείδηση ενός προοδευτικού»(μετάφραση: Α.Δ.Παπαγιαννίδης, εκδόσεις Πόλις) δεν είναι άγνωστες καθώς τις έχει αναλύσει σε μία σειρά άρθρων του. Εξάλλου, το θέμα της «επιστροφής» των δημοκρατικών στην Αμερική του Νιου Ντηλ και της «σχετικής ισότητας» (1960), εν αντιθέσει με την επιστροφή των ρεπουμπλικάνων στην εποχή του 1920 τα έχουμε διαπραγματευθεί εκτενώς τόσο εδώ όσο και στο βιβλίο HOMO AMERICANUS (εκδόσεις Καστανιώτη). Εν προκειμένω θα αρκεστούμε στην παρουσίαση των θέσεων του Κρούγκμαν, οι οποίες έχουν μία ιδιαίτερη σημασία σήμερα καθώς υιοθετούνται από τον Μπάρακ Ομπάμα (κατάργηση των φοροαπαλλαγών των πλούσιων, που εφάρμοσαν οι ρεπουμπλικάνοι και ο Μπους, και φορολόγηση των εισοδημάτων άνω των 250.000 δολα

Πολλές φορές μετεωρίζομαι ανάμεσα στην επαγγελματική ηθική και δεοντολογία και την προσωπική σχέση μ’ ένα κείμενο. Πως ένας «κριτικός βιβλίου» ή «βιβλιοπαρουσιαστής» παίρνει τις αποστάσεις του από ένα έργο όταν πρόκειται για τη δουλειά ενός γνωστού του και πολύ περισσότερο ενός φίλου του; Κάποτε, στην προσπάθεια να γίνω πιο ουσιαστικός και χρήσιμος, γίνομαι πιο αυστηρός με τους φίλους. Άλλοτε, πιο ελαστικός. Τις περισσότερες φορές θεωρώ έντιμο να δηλώσω την προσωπική μου σχέση με τον συγγραφέα. Μόνο που οι… εντιμότατοι φίλοι μου αυξήθηκαν πολύ εσχάτως! Οπότε το πρόβλημα επανέρχεται με τη μορφή των ορίων. Ταύτιση –μέσω της φιλίας, και ακραία υποκειμενικότητα ή πλήρης απόσταση; Επιλέγω τη μεσότητα. Η απόσταση, λοιπόν, χωρίς να απεμποληθεί ή καλύτερα με το να αναγνωρισθεί η συνειδητή ή υποσυνείδητη υπόσταση της φιλίας, αυτό είναι το θέμα. Σκέφτομαι, φερ’ επείν, το γιατρό. Αλίμονο αν ταυτισθεί με τον ασθενή. Ο γιατρός ως επαγγελματίας, αντιμετωπίζει τον ασθενή ως αντικείμενο, ως πράγμα, ως