Βιβλιολόγιο

  [   Γιώργος X. Παπασωτηρίου   /   Ελλάδα   / 08.07.22 ] «Παρεξηγημένος απ’ το πλήθος, κουρελιασμένος απ’ την αντίφαση, συγχέοντας το επάγγελμα του ζην με το επάγγελμα του γράφειν, γόνιμος μέχρι πληθωρικότητας –αυτός που μέμφεται την "πνευματική γονιμότητα των συγχρόνων του"-, το πάθος της γραφής τον κατέκαυσε περισσότερο ίσως από το πάθος της ύπαρξης. Εκτός πια αν με μια καταβύθιση στις αβύσσους φτάνουμε σε εκείνο το βαθμό πυράκτωσης όπου οι δυο επιλογές παύουν να είναι εναλλακτικές για να συγχωνευτούν.», γράφει ο Βασίλης Βασιλικός στο βιβλίο  "Οι ωραίοι Ωραιοί" . Ο τόπος, λοιπόν, της πυρακτωμένης περιδίνησης των δύο στοιχείων: της ζωής και της γραφής είναι η μνήμη, είναι το πνεύμα των φίλων, των ερώτων, είναι οι αγωνίες και οι αγώνες, οι ελπίδες και οι μεγάλες ψευδαισθήσεις, είναι αυτό το φοβερό «γιουσουρούμ της μνήμης», που είναι και η ψυχή μαζί, ή μάλλον μια ψυχή-παλίμψηστο της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Τα αλλεπάλληλα στρώματα αυτής της παλίμψηστης μνήμης-ψ

  [   Γιώργος X. Παπασωτηρίου   /   Ελλάδα   / 30.11.23 ] Αυτοεξόριστοι, φυγάδες, τουρίστες της εξορίας, μετανάστες εργάτες, διανοούμενοι, φοιτητές. Η ελληνική εμιγκράτσια στα χρόνια της χούντας. Χωρίς τη βιολογική σχέση του κουκουλιού με το άσπαστο μετάξι. Με όλη την ενέργειά της να απορροφάται από τα ξένα κύτταρα. Μ’ έναν πλασιέ βιβλίων -εύρημα του Βασιλικού που είναι ο ίδιος- να αποτελεί το συνδετικό κρίκο, τον επικοινωνιακό δίαυλο μεταξύ των πολιτικών ομάδων, των κοινοτήτων, της Ελλάδας με την ξένη. Κάθε άφιξη του «πλασιέ» σε μια χώρα της Ευρώπης σημαίνει τη συνάντηση των εμιγκρέδων με την πατρίδα. Και όταν οι Έλληνες συναντιώνται στην ξενητιά, τότε «βλέποντας ο ένας το πρόσωπο του άλλου, αναθαρρεύει μυστηριακά... ο ένας χρησιμεύει στον άλλον για καθρέφτης, όπου βλέπει τον εαυτό του σαν τρίτος. Κι η μνήμη λειτουργεί με το δικό της τρόπο, στα μουγκά, καθώς το πρόσωπο του ενός γίνεται αγωγός του παρελθόντος στον άλλον. Μια επικοινωνία σχεδόν μυστική, που περνάει σχεδόν απαρατήρητη απ

[  Γιώργος X. Παπασωτηρίου   /   Ελλάδα   / 17.07.23 ] Στο αεροδρόμιο της Ρώμης, εκεί που πριν 25 χρόνια κάναμε μία στάση, επιστρέφοντας από την έκθεση βιβλίου της Φρανκφούρτης, δεν διαβάζουν βιβλία πια, αλλά μόνο «κινητά». Βλέπω το παιδί καθισμένο στην βαλίτσα να είναι χαμένο στην οθόνη του κινητού και ακούω ξανά τον  Tristan Harris ( πρώην υπεύθυνο σχεδιασμού στην Google) και τον Justin Rosenstein, τον άνθρωπο που είχε την ιδέα του Like στο Facebook*, να μιλούν για τη  ριζική αλλαγή της ανθρώπινης υπόστασης,  για την χειραγώγηση, τον εθισμό, για τον κατασκοπευτικό καπιταλισμό, για την εξαφάνιση της αλήθειας μέσα σε ατομικές εκδοχές της «αλήθειας», για πόλωση, για κοινωνικό εμφύλιο και κατάργηση της δημοκρατίας. Οι μεγάλες πλατφόρμες Google, Facebook κλπ., επιδιώκουν να  εθίζουν τους χρήστες  (όπως στα ναρκωτικά), να τους χειραγωγούν, θέλουν να τους κρατούν κολλημένους στην οθόνη για να βλέπουν τις διαφημίσεις, επιδιώκουν να διαμορφώνουν τον τρόπο που σκέφτονται, που επιθυμούν (έτσι δ

  [   ARTI news   /   Κόσμος   / 14.06.23 ] Ο Κόρμακ ΜακΚάρθι, ο συγγραφέας του μυθιστορήματος «Καμία πατρίδα για τους μελλοθάνατους» και έντεκα άλλων, πέθανε την Τρίτη 13 Ιουνίου σε ηλικία 89 ετών. Θυμάμαι τον «τρελό» δολοφόνο στο «Καμία πατρίδα για τους μελλοθάνατους», το τρομερό του βλέμμα, το προσηλωμένο στο τίποτα. Αυτός ο «τρελός δολοφόνος» αντιστοιχεί στον σύγχρονο πολιτισμό του θανάτου και παραπέμπει στην αυτονομημένη στρατιωτική μηχανή που λειτουργώντας ανεξέλεγκτα μπορεί να σημάνει την κατάργηση των ανθρώπων, των πολιτισμών, του κόσμου. Ο Κόρμακ Μακάρθι έλεγε το 1992 πως «Δεν υπάρχει ζωή χωρίς αιματοχυσία» (Times). Και προσέθετε: «Νομίζω ότι η ιδέα πως το είδος μπορεί να βελτιωθεί με κάποιο τρόπο, ότι όλοι θα μπορούσαν να ζήσουν αρμονικά, είναι πραγματικά επικίνδυνη. Όσοι το πιστεύουν, είναι οι πρώτοι που εγκαταλείπουν την ψυχή τους, την ελευθερία τους. Η επιθυμία σας να ισχύει κάτι τέτοιο, θα κάνει εσάς σκλάβους και τη ζωή σας κενή». Και δεν έχει άδικο, στο πλαίσιο του καπιτ

  [   ARTI news   /   Κόσμος   / 27.05.23 ] Μέσα στις πολλές συζητήσεις σχετικά με την ταχεία ανάπτυξη της λεγόμενης τεχνητής νοημοσύνης, υπάρχει μια σχετικά ασαφής αψιμαχία που επικεντρώνεται στην επιλογή της λέξης «παραισθήσεις»… Οικειοποιούμενοι μια λέξη που χρησιμοποιείται συνήθως στην ψυχολογία και τις διάφορες μορφές μυστικισμού, οι ενισχυτές της τεχνητής νοημοσύνης (AI), ενώ αναγνωρίζουν το σφάλμα των μηχανών τους, τροφοδοτούν ταυτόχρονα την πιο αγαπημένη μυθολογία του κλάδου: ότι χτίζοντας αυτά τα μεγάλα γλωσσικά μοντέλα και εκπαιδεύοντάς τα σε οτιδήποτε Εμείς οι άνθρωποι έχουμε γράψει, πει και αναπαραστήσει οπτικά, θα μπορούν να «γεννήσουν» μια ισχυρή νοημοσύνη που θα πυροδοτήσει ένα εξελικτικό άλμα για το είδος μας… Η γενετική τεχνητή νοημοσύνη θα δώσει τέλος στη φτώχεια, μας λένε. Θα θεραπεύσει όλες τις ασθένειες. Θα λύσει το πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής. Θα κάνει τις δουλειές μας πιο ουσιαστικές και συναρπαστικές. Θα απελευθερώσει στιγμές αναψυχής και περισυλλογής, βοηθώ

Περιοδικό  ekirikas 22-23 Απριλίους Δημήτρης Στεργίου γνωστός ως «Μπέμπης» (1927-1972) ήταν δεξιοτέχνης του μπουζουκιού και της κιθάρας, ιδιοφυής, ιδιαίτερα μορφωμένος αλλά και αυτοκαταστροφικός, ήταν ένας θρύλος της λαϊκής μουσικής σκηνής, που ο Θωμάς Κοροβίνης ξανασυστήνει στους νεότερους, παρουσιάζοντας συγχρόνως ένα πανόραμα του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού και το κοινωνικό και πολιτιστικό περιβάλλον του, την εργατούπολη του Πειραιά. Η ιδιαίτερη λαλιά, η χειμαρρώδης γραφή με τις μεγάλες παραγράφους, οι στίχοι των λαϊκών τραγουδιών, οι συναρπαστικές ιστορίες των πρωταγωνιστών του που διατρέχουν την κεντρική αφήγηση, δημιουργούν ένα κείμενο που συναρπάζει τον αναγνώστη. Στην πραγματική ιστορία του Δημήτρη Στεργίου-«Μπέμπη» (res factae) ο συγγραφέας προσθέτει το μυθιστορηματικό στοιχείο (res fictae) που δίνει «προοπτική» στα πραγματικά γεγονότα μέσα από τα βιώματα, τη μελέτη και την φαντασία του συγγραφέα. Εκτός από την εργατούπολη του Πειραιά καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη του ελληνικ

  https://www.ekirikas.com/marios-chakkas-de-thelo-chrono-zoi-thelo/ 22 Απριλίου 2023 Γιώργος Χ. Παπασωτηρίου xakkas_kritiki_thewrisi Ο Μάριος Χάκκας γεννήθηκε το 1931 στη Μακρακώμη Φθιώτιδας. Τέσσερα χρόνια αργότερα η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Καισαριανή και αυτή η προσφυγική συνοικία της Αθήνας έμελε να αποτελέσει συστατικό στοιχείο της προσωπικής μυθολογίας του. Ως μαθητής και έφηβος, ο Χάκκας βίωσε τα τραγικά γεγονότα της Κατοχής και του Εμφυλίου. Το 1950 αποφοίτησε από το Γυμνάσιο και υπηρέτησε στο πολιτικό στρατόπεδο της Γυάρου ως σπουδαστής της Σχολής Σαμαρειτών του Ερυθρού Σταυρού. Την ίδια περίοδο συνδέθηκε με οργανώσεις της Αριστεράς στην Καισαριανή και στο Βύρωνα, ενώ το 1952 εντάχθηκε στην Ε.Δ.Α. Συμμετείχε στην ίδρυση του πρώτου πολιτιστικού συλλόγου της Καισαριανής (Φ.Ε.Ν.) και γράφτηκε στο τμήμα πολιτικών επιστημών του Παντείου Πανεπιστημίου, όμως δεν κατάφερε να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Το 1954 συνελήφθη βάσει του νόμου περί Ιδιώνυμου (ν. 509) λόγω της πολιτ