Βιβλιολόγιο

Μη με διαβάζετε όταν δεν έχετε παρακολουθήσει κηδείες αγνώστων ή έστω μνημόσυνα. Όταν δεν έχετε μαντέψει τη δύναμη που κάνει την αγάπη εφάμιλλη του θανάτου. Όταν δεν αμολήσατε αϊτό την Καθαρή Δευτέρα χωρίς να τον βασανίζετε τραβώντας ολοένα το σπάγγο. Όταν δεν ξέρετε πότε μύριζε τα λουλούδια ο Νοστράδαμος. Όταν δεν πήγατε τουλάχιστο μια φορά στην Αποκαθήλωση. Όταν δεν ξέρετε κανέναν υπερσυντέλικο. Αν δεν αγαπάτε τα ζώα και μάλιστα τις νυφίτσες. Αν δεν ακούτε τους κεραυνούς ευχάριστα οπουδήποτε. Όταν δεν ξέρετε πως ο ωραίος Modigliani τρεις η ώρα τη νύχτα μεθυσμένος χτυπούσε βίαια την πόρτα ενός φίλου του γυρεύοντας τα ποιήματα του Βιγιόν κι άρχισε να τα διαβάζει ώρες δυνατά ενοχλώντας το σύμπαν. Όταν λέτε τη φύση μητέρα μας και όχι θεία μας. Όταν δεν πίνετε χαρούμενα το αθώο νεράκι. Μη με διαβάζετε όταν έχετε δίκιο. Μη με διαβάζετε όταν δεν ήρθατε σε ρήξη με το σώμα... Ώρα να πηγαίνω δεν έχω άλλο στήθος. (ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΣ ΕΠΙΛΟΓΟΣ) Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Νίκος Καρούζος. Μέγιστος ποιητής! Φιλ

Η σύγχρονη βία στις διανθρώπινες σχέσεις δεν είναι παρά μια έκφραση απελπισμένων χειρονομιών για να φθάσουμε, να αγγίξουμε τον άλλο, λέει ο  Ίνγκμαρ Μπέργκμαν . Δεν ξέρουμε πλέον άλλο τρόπο, καθώς είμαστε συναισθηματικά αναλφάβητοι. Σπουδάζουμε τα πάντα, αλλά δεν γνωρίζουμε τίποτα για την ανθρώπινη ψυχή. Μόνος τρόπος επαφής είναι ο φυσικός, η σεξουαλική επαφή, η σωματική επαφή με τη μορφή της βίας. Στις  «Άγριες Φράουλες»  το ζευγάρι είναι με τα ντοσιέ του διαζυγίου στα χέρια, φιλονικεί άγρια κι ύστερα το ίδιο άγρια κάνει σεξ. Τα σώματα έρχονται σε επαφή, οι ψυχές ποτέ. Στη σχέση του ζεύγους το συναίσθημα δεν έχει θέση, μόνο η φυσική επαφή είναι δυνατή. Τα χτυπήματα και οι ταπεινώσεις είναι ο μόνος τρόπος προσέγγισης. Η ζωή είναι ρυθμισμένη σύμφωνα με την υλική αξία και την ευχαρίστηση. Η ψυχή και η αγάπη δεν υφίστανται, ειμή μόνο ως προσωπεία, ως μάσκες. Ο κόσμος είναι μία μηχανή, ένας απρόσωπος μηχανισμός ο οποίος στις ταινίες του Μπέργκμαν παρουσιάζεται ως απειλή.  Η αγάπη δεν υπάρχ

Ο Αλμπέρ Καμύ προτείνει «Ζήστε σαν...».  Σαν πώς δηλαδή;  Το ερώτημα μένει αναπάντητο. Το παιδί δεν «βλέπει» ακόμα τίποτ’ άλλο πάρεξ τον ορίζοντα των απροσδιοριστιών που αργότερα θα σχηματοποιήσει σε μορφές. Το νόημα της ζωής βρίσκεται ακόμα μόνο ως προ-υπάρχον στη «θόρυβο-γλώσσα» των οικείων φωνών• ως προφάνεια στην ομιλούσα σιωπή της αναλφάβητης Ισπανίδας μητέρας και στα χρώματα του μεσογειακού τοπίου. Πρώτα ριζώνεται ο χώρος μέσα στην ύπαρξη και ακολουθεί η εγγραφή του σώματος της ύπαρξης στον κόσμο μέσω μια συγκεκριμένης «θέασης» αλλά και στον Άλλο μέσω της ερωτικής πράξης. Καθώς «Όταν αγκαλιάζεις ένα γυναικείο κορμί είναι το ίδιο σα να κρατάς μέσα σου αυτή την παράξενη χαρά που κατεβαίνει απ’ τον ουρανό και ξεχύνεται πάνω στη θάλασσα» ( Οι Γάμοι ). Ο αντικειμενικός χώρος που έχει εγγραφεί στο «σώμα» του Αλμπέρ Καμύ είναι  η τραγικότητα του μεσογειακού πολιτισμικού «εδάφους» . «Σ’ αυτά τα μέρη -γράφει στην « Εξορία της Ελένης »- μπορείς να καταλάβεις πως οι Έλληνες άγγιξαν την απελ

«Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας άνθρωπος που ζούσε μέσα στην σπάνη. Έπειτα από πολλές περιπέτειες κι ένα μακρύ ταξίδι στις θάλασσες της οικονομικής επιστήμης, συνάντησε την κοινωνία της αφθονίας. Παντρεύτηκαν κι απέκτησαν πολλές ανάγκες».  Αυτός είναι, σύμφωνα με τον Ζ. Μπωντριγιάρ, ο ιδρυτικός μύθος του καταναλωτικού ανθρώπου. Αρχικά οι ανάγκες ήταν συγκεκριμένες· τώρα, όμως, η αγορά ενός αυτοκινήτου χρησιμεύει μεν σε κάτι αλλά λειτουργεί και ως στοιχείο άνεσης και κύρους, δηλαδή καλύπτει και κάτι άλλο πέρα από τη συγκεκριμένη ανάγκη, και σ’ αυτό ακριβώς εδράζεται η  μυθολογία της καταναλωτικής κοινωνίας.   Σαν σήμερα, το 2007,  πέθανε ο γάλλος φιλόσοφος, κοινωνιολόγος, πολιτικός σχολιαστής και φωτογράφος Ζαν Μποντριγιάρ. Ο Μποντριγιάρ γεννήθηκε το 1929 στο Ρενς, σπούδασε γερμανική φιλολογία κι έζησε κάποια χρόνια στη Γερμανία. Επέστρεψε στη Γαλλία ως διδάκτωρ κοινωνιολογίας και δίδαξε στο πανεπιστήμιο Paris - X Nanterre. Μετέφρασε στα γαλλικά Μπέρτολντ Μπρεχτ, Πέτερ Βάις και Ε. Μύλ

Μίλτος Σαχτούρης: Είναι αυτός που έγραψε για τους στρατιώτες ποιητές: «Δὲν ἔχω γράψει ποιήματα μέσα σε κρότους μέσα σε κρότους κύλησε ἡ ζωή μου Τὴ μιὰν ἡμέρα ἔτρεμα τὴν ἄλλην ἀνατρίχιαζα μέσα στὸ φόβο μέσα στὸ φόβο πέρασε ἡ ζωή μου Δὲν ἔχω γράψει ποιήματα δὲν ἔχω γράψει ποιήματα μόνο σταυροὺς σὲ μνήματα καρφώνω» Γεννήθηκε στην  Αθήνα το 1919 και ήταν γιος του Δημητρίου Σαχτούρη και της Αγγελικής Παπαδήμα. Δισέγγονος του ναυμάχου του '21 Γιώργη Σαχτούρη. Με την επίμονη προτροπή του πατέρα του, το 1937 άρχισε σπουδές νομικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Μερικά χρόνια αργότερα (1944), αν και βρισκόταν στο τέταρτο έτος της Νομικής, έκαψε τα βιβλία που διάβαζε, αποφασισμένος να επιδοθεί αποκλειστικά στην ποίηση. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής έπασχε από φυματίωση με αποτέλεσμα για μεγάλο χρονικό διάστημα να παραμείνει καθηλωμένος στο κρεβάτι. Την εποχή του Εμφυλίου υπηρέτησε στον στρατό. Πρωτοέγραψε ποίηση την άνοιξη του 1941. Το 1943 γνωρίστηκε με τον Οδυσσέα Ελύτη και τον Νίκο Εγγονόπουλο,

Στις 30 Μαρτίου του 1853 γεννιέται ο ιδιοφυής Ολλανδός ζωγράφος Βίνσεντ βαν Γκογκ. Στη σύντομη και τραγική  ζωή του κατάφερε να μας αφήσει μερικούς  από τους ωραιότερους πίνακες.  Γεννήθηκε στην Ολλανδία, στο χωριό Χρόουτ Ζίντερτ, στις 30 Μαρτίου του 1853, και ήταν ο μεγαλύτερος από τα συνολικά οκτώ παιδιά της οικογένειάς του, γιος του πάστορα Θεόδωρου βαν Γκογκ. Υπήρξε μοναχικός και ο καλύτερός του φίλος που στάθηκε δίπλα του κάθε στιγμή, ήταν ο αδερφός του Τέο. Για δεκαεφτά ολόκληρα χρόνια τα δύο αδέλφια διατηρούν  αλληλογραφία, χάρη στην οποία γνωρίζουμε σήμερα με πολλές λεπτομέρειες τη ζωή του ζωγράφου. Το 1875 η οικογένειά του τον στέλνει στο Παρίσι με την ελπίδα να συνέλθει και να αναρρώσει από μια κρίση κατάθλιψης. Εγκαταλείπει όμως την πόλη γίνεται πάστορας σαν τον πατέρα του. Εγκαθίσταται στο Μπορινάζ, στις κοινότητες των ανθρακωρύχων, και εκεί ζει στην κυριολεξία με ψίχουλα αφού ό,τι έχει το μοιράζει στους πάμφτωχους εργάτες της περιοχής. Όμως η ανιδιοτέλεια του Βίνσεντ παρερ

IΟΥΛΙΟΣ 1965... Από νωρίς το απόγεμα πήγα και κόλλησα τη ράχη μου στον ανατολικό τοίχο του «Μεγάλη Βρετανία». Το πλήθος είχε καταλάβει όλο το πεζοδρόμιο, αντίκρυ δεξιά μας η Βουλή – άρχιζε η πολιορκία της. Φώναζα κι εγώ με τους άλλους, ώσπου έγδαρα το λαρύγγι μου: «Κάτω οι προδότες. Κάτω οι δούλοι της Αυλής. Ένας είναι ο αρχηγός, ο κυρίαρχος Λαός». Αγόρια και κορίτσια έφταναν ομάδες –ομάδες, ξεχώριζαν μερικά πανώ των Λαμπράκηδων∙ παίρναν θέση στο πεζοδρόμιο, ύστερα πέρασαν και στ’ αντικρινό, η πολιορκία της Βουλής γινόταν πιο στενή. Με το σούρουπο άρχισαν να φτάνουν οι εργαζόμενοι: υπάλληλοι καταστημάτων, εργάτες κι εργάτριες από τις βιομηχανίες γύρω στην Αθήνα και τον Πειραιά. Η πλατεία Συντάγματος γέμισε κι οι φωνές, σαν άγρια καταιγίδα, τάραζαν το πλήθος κύμα στο κύμα. Ο τόνος έγινε πιο τραχύς: «Μητσοτάκη, κάθαρμα». Η αστυνομία του ναυάρχου Τούμπα, του νέου αποστάτη υπουργού Δημοσίας Τάξεως, προσπαθούσε ν’ αναχαιτίσει το πλήθος σχηματίζοντας αλυσίδα με τα χέρια. Ύστερα ήρθαν, φαίνετ