Βιβλιολόγιο

  [   Γιώργος X. Παπασωτηρίου   /   Ελλάδα   / 08.07.22 ] «Παρεξηγημένος απ’ το πλήθος, κουρελιασμένος απ’ την αντίφαση, συγχέοντας το επάγγελμα του ζην με το επάγγελμα του γράφειν, γόνιμος μέχρι πληθωρικότητας –αυτός που μέμφεται την "πνευματική γονιμότητα των συγχρόνων του"-, το πάθος της γραφής τον κατέκαυσε περισσότερο ίσως από το πάθος της ύπαρξης. Εκτός πια αν με μια καταβύθιση στις αβύσσους φτάνουμε σε εκείνο το βαθμό πυράκτωσης όπου οι δυο επιλογές παύουν να είναι εναλλακτικές για να συγχωνευτούν.», γράφει ο Βασίλης Βασιλικός στο βιβλίο  "Οι ωραίοι Ωραιοί" . Ο τόπος, λοιπόν, της πυρακτωμένης περιδίνησης των δύο στοιχείων: της ζωής και της γραφής είναι η μνήμη, είναι το πνεύμα των φίλων, των ερώτων, είναι οι αγωνίες και οι αγώνες, οι ελπίδες και οι μεγάλες ψευδαισθήσεις, είναι αυτό το φοβερό «γιουσουρούμ της μνήμης», που είναι και η ψυχή μαζί, ή μάλλον μια ψυχή-παλίμψηστο της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Τα αλλεπάλληλα στρώματα αυτής της παλίμψηστης μνήμης-ψ

  [   Γιώργος X. Παπασωτηρίου   /   Ελλάδα   / 30.11.23 ] Αυτοεξόριστοι, φυγάδες, τουρίστες της εξορίας, μετανάστες εργάτες, διανοούμενοι, φοιτητές. Η ελληνική εμιγκράτσια στα χρόνια της χούντας. Χωρίς τη βιολογική σχέση του κουκουλιού με το άσπαστο μετάξι. Με όλη την ενέργειά της να απορροφάται από τα ξένα κύτταρα. Μ’ έναν πλασιέ βιβλίων -εύρημα του Βασιλικού που είναι ο ίδιος- να αποτελεί το συνδετικό κρίκο, τον επικοινωνιακό δίαυλο μεταξύ των πολιτικών ομάδων, των κοινοτήτων, της Ελλάδας με την ξένη. Κάθε άφιξη του «πλασιέ» σε μια χώρα της Ευρώπης σημαίνει τη συνάντηση των εμιγκρέδων με την πατρίδα. Και όταν οι Έλληνες συναντιώνται στην ξενητιά, τότε «βλέποντας ο ένας το πρόσωπο του άλλου, αναθαρρεύει μυστηριακά... ο ένας χρησιμεύει στον άλλον για καθρέφτης, όπου βλέπει τον εαυτό του σαν τρίτος. Κι η μνήμη λειτουργεί με το δικό της τρόπο, στα μουγκά, καθώς το πρόσωπο του ενός γίνεται αγωγός του παρελθόντος στον άλλον. Μια επικοινωνία σχεδόν μυστική, που περνάει σχεδόν απαρατήρητη απ