[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Ελλάδα / 30.11.23 ] Αυτοεξόριστοι, φυγάδες, τουρίστες της εξορίας, μετανάστες εργάτες, διανοούμενοι, φοιτητές. Η ελληνική εμιγκράτσια στα χρόνια της χούντας. Χωρίς τη βιολογική σχέση του κουκουλιού με το άσπαστο μετάξι. Με όλη την ενέργειά της να απορροφάται από τα ξένα κύτταρα. Μ’ έναν πλασιέ βιβλίων -εύρημα του Βασιλικού που είναι ο ίδιος- να αποτελεί το συνδετικό κρίκο, τον επικοινωνιακό δίαυλο μεταξύ των πολιτικών ομάδων, των κοινοτήτων, της Ελλάδας με την ξένη. Κάθε άφιξη του «πλασιέ» σε μια χώρα της Ευρώπης σημαίνει τη συνάντηση των εμιγκρέδων με την πατρίδα. Και όταν οι Έλληνες συναντιώνται στην ξενητιά, τότε «βλέποντας ο ένας το πρόσωπο του άλλου, αναθαρρεύει μυστηριακά... ο ένας χρησιμεύει στον άλλον για καθρέφτης, όπου βλέπει τον εαυτό του σαν τρίτος. Κι η μνήμη λειτουργεί με το δικό της τρόπο, στα μουγκά, καθώς το πρόσωπο του ενός γίνεται αγωγός του παρελθόντος στον άλλον. Μια επικοινωνία σχεδόν μυστική, που περνά...
Σχόλια